دی‌اکسید ‌کربن در محلول های آبی به صورت آزاد یا به شکل یون های کربناتی یا بی‌کربناتی وجود دارد. وجود این گاز در آب می‌تواند ناشی از حل شدن موجود در هوا و یا تجزیه مواد آلی موجود در آب باشد، با وجودی‌که مقدار موجود در هوا کمتر از حدود (چهار صدم درصد) 40/0%است، ولی این مقدار در آبهای سطحی در مقایسه با اکسیژن محلول قابل توجه بوده و به 10ppm می‌رسد. در آب چاه ها این مقدار تا حد 100ppm می‌رسد. تأثیر محلول در آب در تأسیسات صنعتی خورندگی یکی از تأثیرات مهم محلول در آب است، در آب تبدیل به اسید کربنیک می‌شود که ترکیبی خورنده است. مخصوصاً در PHهای پایین علاوه بر اینکه اسید کربنیک خورنده تولید می‌شود، خاصیت خورندگی اکسیژن هم بالا می‌رود. از اینروست که باید موجود در آب خارج شود.

در جوش‌آورها، خورندگی ناشی از اغلب در مسیر بخار داغ و خط آب مقطر برگشتی دیده می‌شود و این ناشی از تجزیه کربناتها و بی‌کربناتها در شرایط داخلی جوش‌آورها می‌باشد. هیدروکسید سدیم، محصول جانبی این واکنش ها می‌باشد. خورندگی بخار آب داغ و آب مقطر برگشتی اغلب در جوش‌آورهایی که آب مصرف شده در آن ها دارای قلیائیت متیل اورانژ بالایی هستند بیشتر دیده می‌شود.

در این نوع جوش‌آورها مقدار تقریبی در بخار داغ را می‌توان با ضرب قلیائیت متیل اورانژ آب تغذیه به جوش‌آورها عدد(هفت دهم)7/0 بدست آورد و این بمعنی تجزیه 80% کربنات سدیم می‌باشد. یعنی اگر قلیائیت متیل اورانژ آب تغذیه به جوش‌آورها 100ppm باشد باید انتظار داشت که مقدار در بخار داغ 79ppm باشد که این مقدار بشدت خورنده است.

محلول های مورد نیاز

• فنل فتالین
• کربنات سدیم
• نمونه

عوامل مداخله کننده

وجود اسیدهای معدنی، فلزات سنگین و مقدار زیاد مواد محلول در آب از عوامل مؤثر در اندازه گیری و نتایج هستند. طریقه نمونه برداری هم از عوامل مهم محسوب می‌شود.

روش اندازه گیری