پس می توانیم دمای آبی که به سمت رادیاتور می رود و آن را با نام آب رفت شوفاژ می شناسیم را توسط درجه ای که بر روی پکیج قرار دارد، تنظیم نماییم.این دما معمولا بین ۳۶ تا ۸۲درجه سانتی گراد است.

در قسمت رفت مدار گرمایشی یک سنسور بنام N,T.C مشابه تصویر ۲-۳۷ قرار گرفته است (سنسور مدار گرمایش را با NTCR و سنسور مدار آب گرم بهداشتی را با NTCS نشان می دهند)

زمانی که دمای آب بالا می رود،مقاومت آن کاهش می یابد و در نتیجه جریان برق بیشتری از مدار عبور می کند.

این افزایش جریان تا مقداری که ما توسط کلید آن را تعیین نموده ایم ادامه می یابد. در این موقع بورد الکترونیکی پکیج،فرمان قطع مشعل را صادر می کند.هر گاه دمای آب مدار گرمایش کاهش یابد،مقاومت N.T.C افزایش می یابد و جریان کمی در مدار عبور می کند و در نتیجه بورد الکترونیکی فرمان روشن شدن مشعل را صادر می کند.

برای این منظور کافی است که دستگاه را خاموش کنیم و با اتصال اهم متر به دو سر NTC مقدار مقاومت آن را اندازه بگیریم و سپس به وسیله شعله غیرمستقیم دمای NTC را بالا ببریم.با بالا رفتن دما،مقاومت باید طبق جدول ۲-۳ کاهش بیابد.ین مدل از خانواده سنسورهای مقاومتی پلاتینیومی است. به صورتی که در بسیاری از اوقات کل خانواده سنسورهای مقاومتی (حتی غیر پلاتینیومی ها) به صورت PT100 شناخته می شوند که درست نیست. سنسورهای PT100 به اشتباه ترموکوپل PT100 نیز نامیده می شوند در حالی که عضوی از خانواده RTD بوده و ساختار آنها با ترموکوپل متفاوت است. دلیل این اشتباه بیشتر به این موضوع مربوط می شود که کارایی RTD ها و ترموکوپل ها تقریبا مشابه است و تفاوت اصلی در طرز کار این دو سنسور حرارتی نهفته است.