بشر اولیه ھمیشه به دنبال روش های مناسبی جهت پیدا کردن مسیر خود بوده است. انسان های اولیه این کار را با سنگ چین کردن و در نظر گرفتن علائم طبیعی انجام می دادند ولی این علائم به مرور زمان از بین می رفت. در اوائل قرن ھفدھم کشورھا فقط عرض جغرافیایی را می توانستند محاسبه کنند و این کار را با محاسبه زاویه ستاره شمالی با خط افق انجام می دادند. ولی به ھیچ وجه نمی توانستند محاسبه کنند طول جغرافیایی را اندازه گیری کنند و به ھمین خاطر بسیاری از کشتی ها در اثر ناوبری اشتباه گم می شدند و دیگر ھرگز پیدا نمی شدند. ھمچنین آن زمان مصادف با جنگ ھای بین کشورھای اسپانیا، ایتالی، فرانسه، انگلستان و سایر کشورھا بود و حتی در ملاقات کشتی ھای تجاری آن ھا جنگ و خونریزی رخ می داد.
در نھایت بشر با اختراع ساعت توانست طول جغرافیایی را محاسبه نماید. مبداء طول جغرافیایی طبق قرارداد بین GMT یا ھمان. Time Greenwich Mean کشورھا گرینویچ می باشد طبق این قرارداد کره زمین که 360 درجه می باشد و ھر ساعت ١۵درجه خواھد بود. برای مثال کشور ما ایران ٣٠:٣٠ + نسبت به گرینویچ جلو تر است.
بشر ھر روز به دنبال پیدا کردن راه جدیدی جھت ناوبری مطمئن تر بود. در دوران جنگ سرد و پس از حمله در ٧ دسامبر ١٩۴١ آمریکایی ھا احساس Pearl harbor غافلگیرانه به خطر کردند و با دلیل نگرانی از آغاز جنگ ناگھانی و از دست دادن نمودند. GPS مستعمراتشان شروع به طراحی ھای اولیه بسیار پیچیده بودند و کار با آنھا بسیار سخت بود. GPSھا بسیار پیشرفته تر شدند ولی این دستگاه فقط GPS به مرور زمان در اختیار وزارت دفاع آمریکا بود و ھیچ سازمانی دیگر قادر به استفاده از این تکنولوژی نبود. پس از سقوط ھواپیمای ٠٠٧ کره ای در روسیه برای GPS به خاطر ناوبری اشتباه، ریگان اعلام کرد که استفاده از آن برای عموم آزاد است.