روش لیب (LEEB) یکی از متداول ترین روش های سختی سنج های پرتابل می باشد و تنها روش سختی سنج های پرتابل است که به صورت استاندارد درآمده است. استانداردهای ASTM A956 و DIN 50156، سختی سنجی به روش لیب را شرح می دهند. سختی سنج های پرتابل بسیاری توسط شرکت های معتبر به این روش تولید می شوند.
در این روش پرتابه ای (Impact Body) که در نوک آن جسمی سخت و به شکلی معین (عمدتا کروی) نصب شده، با سرعت معین توسط پرتابگر (Impact Device)، به سطح جسم پرتاب می شود و پس از برخورد تحت تاثیر نیروی پیوند های بین مولکولی قطعه کار، باز می گردد. سرعت پرتابه، قبل و بعد از برخورد در نزدیکی محل برخورد اندازه گیری می شود. روش لیب می گوید که نسبت سرعت برگشت vr به سرعت رفت vi با سختی فلز رابطه مستقیم دارد.
اما در اغلب این سختی سنج ها توسط سیستم پرتاب فنر و ماشه ای به سطح جسم پرتاب می شود و مغناطیس دائمی کوچکی که داخل پرتابه نصب شده، ولتاژی متناسب با سرعت پرتابه در سیم پیچی که در نوک پرتابگر (Impact Device) نصب شده القای می کند. در تمام این دستگاه ها سرعت سنجی توسط اندازه گیری ولتاژ القای شده متناسب با سرعت پرتابه انجام می گیرد.
دستگاه SHAAB D1 نیز بر اساس روش لیب سختی سنجی می کند. به این ترتیب نسبت سرعت برگشت به سرعت رفت در نزدیکی محل برخورد پرتابه به سطح جسم را بدست می آورد. اما برتری های بسیار مهمی نسبت به سایر سختی سنج های پرتابل دارد و به همین دلیل میدان عملکرد سختی سنج شاب بسیار بیشتر از دستگاه های مشابه می باشد.

• استفاده از سیستم پرتاب مغناطیسی کنترل شونده به جای سیستم پرتاب فنر و ماشه ای باعث شده تا سرعت آزمون افزایش یابد و پس از هر تست نیاز به فشردن فنر توسط نیروی دست نیست.
• استفاده از فرستنده و گیرنده های نوری جهت سرعت سنجی پرتابه و همچنین سرعت سنجی دیجیتالی باعث شده تا شکل پرتابه ساده تر شود و خرابی آن به حداقل برسد.

به کمک این تغییرات در دستگاه SHAAB D1 توانستیم دو مدل دستگاه با پرتابه های 2.5 گرمی و 1 گرمی عرضه کنیم که مدل پرتابه 1 گرمی قابلیت های سختی سنجی بالایی نسبت به سایر سختی سنج های پرتابل دارد تا جایی که می تواند قطعاتی با ضخامت 6 میلی متر را سختی سنجی کند.