تاریخچه اندازه گیری PH مایعات

تاریخچه اندازه گیری مقدار اسیدی مایعات بصورت الکتریکی در سال 1906 آغاز شد زمانیکه ماکس کرمر (Max Cremer) واسط بین مایعات می تواند با پف کردن یک حباب کوچک شیشه ای و قرار دادن یک مایع داخل آن و دیگری در بیرون مورد مطالعه قرار گیرد. به این روش ولتاژ الکتریکی ایجاد شد که قابل اندازه گیری بود. این نظریه توسط فریتز هاربر Fritz Haber در مطالعات خود بر روی واسط های مایع (بر هم کنش بین مایعات و جامدات) دریافت که (کسی که  پیوند بین آمونیاک و کود شیمیایی را بوجود آورد). زیگمن کلمسویچ ‌Zygmunt Klemsiewicz کشف کرد که حباب شیشه ای (که او آنرا الکترود شیشه ای نامید) می تواند برای اندازه گیری فعالیت یون هیدروژن استفاده شود و اینکه تابع لگاریتم می باشد.
متخصص بیوشیمی دانمارکی سورن سورنسن Soren Sorensen مقیاس PH را در سال 1909 بوجود آورد. بدلیل اینکه مقدار مقاومت دیواره شیشه بسیار بالا می باشد، معمولا بین 10 تا MΩ 100، ولتاژ الکترود شیشه ای تا قبل از اختراع تیوب های الکترونی نمی ترانست دقیقا اندازه گیری شود. بعدها اختراع ترانزیستورهای اثر میدانی (FETs) و مدارات مجتمع (ICs) با جبران حرارتی، اندازه گیری دقیق ولتاژ الکترود شیشه ای را ممکن ساخت.
ولتاژ تولید شده توسط یک واحد PH مثلا از (8.00- 7.00=PH) معمولا حدود mv60 می باشد. اگر چه PH سنج های کنونی شامل ریزپردازنده هایی هستند که امکان تصحیح دما و کالیبراسیون را دارند، هنوز هم PH  سنجهای مدرن مشکل رانش (تغییرات تدریجی) را دارند و ضرورت کالیبراسیون مکرر آن ها را باعث می شود.
اصلاحات انجام شده در شیمی شیشه باعث شد تا آلودگی های ناشی از یونهای نمک و هالوژن متوقف شود. الکترود مرجع، که بطور سنتی از کلرید نقره استفاده می شد. (AgCl) با الکترود جیوه سفید(HgCl2) در محلول کلرید پتاسیم (KCl) بعنوان ژل (شبیه ژلاتین) جایگزین شد. اما الکترودها عمر دائمی ندارند و زمانیکه رانش آنها از حد قابل قبول فراتر رفت یا زمان تثبیت طولانی شد باید تعویض شوند.